Vir my is die gang van die lewe soos 'n stille rivierstroom, met so hier en daar 'n stroomversnelling of onverwagse waterval wat die andersins gladde oppervlak versteur.
Ons is almal klippies op die bodem van hierdie stroom. Wanneer storms die water vertroebel en versnel, spoel ons voort na 'n nuwe rusplek, iewers waar daar kalmte is. Terwyl ons daar vertoef, maak ons kennis met ander klippies wat ook van elders daarheen gespoel het. Ons raak geheg aan ons mede-klippies, maar die swaard van weggespoel te word, hang soos 'n nagskadu oor ons samesyn.
Diegene wat nie vasgespoel het nie, kom gouer in beweging en dryf voort na 'n onbekende bestemming. Sodra die geseteldes 'n eiewaan van onaantasbaarheid ontwikkel, kom die groot waters om hulle nederig te dwing en met brute krag weg te voer. Nie na 'n gekose bestemming nie, maar na daar waar die Waterfiskaal sy kwota toegeken het.
Dan is daar die klippies wat 'n vreemde holte vind. Hulle kan nie daaruit kom nie, al probeer hulle ook hoe hard. Hulle moet hulle lot aanvaar, die noodwendige isolasie probeer verwerk en vrede maak met hul solo-bestaan. Hul enigste hoop op kommunikasie is met ander klippies in die onmiddellike omgewing - maar hulle is stroomgebonde en spoedig slaan die eensaamheid weer toe.
In die op die oog af stille rivierstroom, voer die bodemklippies 'n onsekere bestaan ...
No comments:
Post a Comment