Een van die vele onverklaarbaarhede vir my, is hoe mense liries kan raak oor hoe wonderlik 'n dier of gevogelte by die mens aangepas het. Dit is immers iets om oor trane te kry!
Hier naby ons huis is 'n sloot (donga) wat deur die dorp kronkel. Vir talle diertjies en gevleueldes is dit 'n laaste toevlugsoord. Vroeg soggens kan jy die rooikeelfisante hoor, soms 'n tarentaal of twee en per geleentheid 'n vleiloerie of bosnagaap. Elke keer krimp my binneste ineen, want dan dink ek aan die vrye natuur soos die wildtuin, waar hulle familie leef soos hulle veronderstel is om te leef: onbewus van kettings en dinge wat bind.
Ek is nie ondankbaar vir die voorreg om hierdie geluide om die huis te kan hoor nie, maar om daaraan te dink as dat die natuur by die mens aangepas het, is geensins vir my 'n rein gedagte nie! Trouens, dit skreeu ten hemele! "Twee kraaie het hul nes gemaak van stukkies draad ... " Hoe skreiend ironies!
Elke keer wanneer ons afry Komatipoort toe om by Krokodilbrug die wildtuin binne te gaan, sien ons hoe nog meer en meer pragtige inheemse plantegroei, die mooiste bome en Laeveld-struike, moes plek maak vir nog suikerlande. Ontbossing is 'n daaglikse aktiwiteit.
Dankie dat ek in hierdie laaste tye nog die voorreg het om, al is dit reeds gehawend en nie meer wat dit eens was nie, die natuur te kan waardeer - om nog vir kilometers te kan ry, sonder om 'n mens (of sy vernielsug) te sien. Sulke plekke raak skaars, ek glo nie een of twee geslagte vorentoe sal in hierdie vreugde kan deel nie ...
No comments:
Post a Comment