Dit was nie vreemd om in die sewentiger of tagtiger jare van die vorige eeu, matrikulante raak te loop wat al in hulle twintigs was, nie. 'As 'n man dan nog 'n waardevolle bydrae tot die eerste rugbyspan se heil gemaak het, was jy meer as welkom om jou laaste jaar op skool, in fases te voltooi.
So meld ek toe ook as groentjie-onnie by my eerste skool aan. Vars uit die Weermag (diensplig) en met die 'varsity'-dae nog helder in die geheue. Dit was ook noodwendig dat 'n nuweling-onnie (veral as dit 'n hy was) koshuisdiens sou verrig - jy had g'n keuse nie. Dit het my nie gepla nie, want ek was jare lank in 'n universiteitskoshuis en die Weermag het my mos hard gemaak, het ek geglo.
Ek neem toe my intrek in die seunskoshuis van 'n bekende plattelandse skool. Dit was 'n gerusstellende gedagte dat die kinders almal plaaskinders was. Ek kom self uit 'n plattelandse, plaserige agtergrond en het daarna uitgesien om met die onopgesmukte, na-aan-die-aarde mense te meng. Ek het my tasse uitgepak, nes geskrop en afgesit eetsaal toe.
Soos dit seker maar met elke nuwe onnie die geval is, het die seuns omtrent hul nekke verrek om die vars-uit-die-army ou te takseer. Ek het net geglimlag en my luitenantmasker opgesit: wees gemoedelik, maar hulle moet duidelik weet dat daar NIE met my gemors sou word nie!
Omstreeks halftwaalf daardie nag, word ek wakker toe 'n ferm hand aan die deur klop. Vervaard het ek opgespring, my kamerjas aangetrek en oopgemaak. Sou iemand seergekry het? Sou ek so gou na my aankoms, al ongevalle moes hanteer?? Ek het dadelik die seun (eintlik jongman, want hy het aan die plus twintig-groep behoort) herken, want hy het skuins oorkant my, in die eetsaal gesit.
"Kom saam!" Dit was duidelik nie 'n versoek nie, maar 'n bevel. Ek was skoon buite my gemaksone, het eintlik my water en ligte weggeskrik!
"Wa ... waar ... waarheen?" het ek gestamel.
Grootboet het my net ongeduldig aangegluur, skuins gedraai dat ek moes verbystap, en nog dringender laat hoor: "Kom nou - daar is nie baie tyd nie!"
Ewe gedienstig en steeds half lam van skok, het ek saam met die voorspeler gestap, om die koshuis tot aan die agterkant. Dit het my te binne geskiet dat hulle my dalk wou aanrand, dalk 'n tipe ontgroening of iets. By die kolekamer, waar die stortwater verhit is, het hy vasgesteek, toe 'n stuk bloudraad in my hand gestop. "Stap in, die ander wag!"
Binne die beknopte ruimte, so in die donkerte, kon ek vaagweg die gesigte van nog seuns uitmaak. 'n Stuk of sewe van hulle. Elkeen het ook 'n stuk bloudraad gehad ... met 'n groenmielie vooraan.
"Staan opsy, die meneer wil ook vir hom 'n mielie braai!" het my nagtelike ontvoerder gelas.
Later sou ek verneem dat die mielies vroegaand uit oom Joop se tuin gegaps is - deur van die juniors, wie se taak dit was om die seniors se wense uit te voer. Daar staan ek toe, met 'n mond vol mieliepitte, terwyl daar lustig om my, aan braaimielies gesmul word!
Die uiteinde van dit alles? Nee wat, daardie seuns het my nooit moeilikheid gegee nie, want sien, ek kon dit nie bekostig om hulle gas te gee nie - my aandadigheid aan die middernagtelike mieliebraai, was 'n neteligheid wat tot fyntrap gelei het. Ons het 'n soort verstandhouding gehad: jy sukkel nie met ons nie, en ons sukkel nie met jou nie. Die harmonie en wedersydse begrip, was alles aan 'n stuk bloudraad en 'n groenmielie te danke!
No comments:
Post a Comment