Die bydrae.

Toe tant Taat in 1973 ook haar aardse reis voltooi het, het dit in 'n sekere sin 'n kleinerige knuppel in die hoenderhok, veroorsaak. Sy was nooit getroud nie, en die familie nie algar ewe lief vir haar nie. Diegene vir wie sy meer tyd as vir ander gehad het, wou nie die las van 'n begrafnis op die skouers neem nie - dit was duidelik nie 'n geval van wedersydse gevoelentheid nie.

'n Susterskind, Maggie, het besluit om die situasie te red. Die familie is van dag en datum laat weet, en die nodige is gedoen om die dominee, kerk, orreliste, blomme en so aan, in orde te kry.

 Ouma was een van die wat maar langtanderig oor die begrafnis was, want tant Taat was haar skoonsuster en al die ou De Wets wat die geleentheid sou bywoon, ook nou nie juis op Ouma se lys van gunsteling vriende of kennisse nie.

Ewenwel, so laat weet ta' Anna Whitey daar van Amersfoort af, dat sy met die trein Bethal toe sou ry om haar tante se teraardebestelling te kom bywoon. Ta' Anna was die dogter van Koba, nog een van die vyf De Wet-susters (grootoupa Krisjan en grootouma Annie het vyf dogters en twee seuns gehad). Sou Ouma haar dan nie maar asseblief op Bethalstasie gaan haal en na die tyd weer by die trein besorg nie? Dis nou as dit nie te veel moeite was nie  Ta' Anna en oom Hans was beskroomde kleinboere wat 'n eenkant-bestaan gevoer het,en selde van hulle laat hoor het, maar die dood van eige bloed laat 'n mens noodgedwonge weer in die familiekring beland.

Miskien moet ek darem vertel dat hulle van, Labuschagné was, maar die feit dat ta' Anna een van seker by die twintig nasate van grootouma Annie was wat na haar vernoem is, het die familie genoodsaak om die Anna's van mekaar te onderskei, deur 'n tweede naam of verwysing, by elkeen te voeg. Ta' Anna was 'n blondekop, vandaar die 'Whitey'-gedeelte.

Ouma was daardie Donderdag al vroeg op die stasie. Die trein sou om-en-by agtuur sy opwagting maak, die diens was vir elfuur geskeduleer. Dit was ook nie veel later as agt nie, toe die passasierstrein die stasie binnestoom. Ta' Anna se klein figuurtjie was dadelik herkenbaar in die verte - veral ook omdat sy van kop tot tone in swart geklee was, soos dit destyds betaamlik vir so 'n okkasie, was. Wat Ouma egter verbaas het, was die blink melkkannetjie wat ta' Anna in die een hand vasgeklem het. Sou die ou mens dan helemal haar varkies kwyt geraak het? Ouma kon nie help om sulke gedagtes oor die aangetroude familie te koester nie - en onthou, die De Wets was Natte - die hele spul van hulle! Nie Sappe, soos Ouma en al haar De Klerk-familie, nie.

Toe Ouma met stywe lippe gegroet het, kon sy haar nuuskierigheid nie verder bedwing nie.

"Anna, mens, en as jy nou met die melkkan hier opdaag? Julle stuur mos altyd julle room sommer daar van Amersfoort af ?" het Ouma gevra.

Ta' Anna het haar kantsakdoekie eerbiediglik in die ooghoeke gedruk, en haar stem was maar bewerig, om by die gewydheid van die dag, te pas. "Ag Marja, 'n mens kan mos nou nie met niks by die begrafnis opdaag nie. Ek dag toe ek sal maar my bydrae saambring, vir die tee na die tyd. ''

Sout van die aarde, mense. Israeliete sonder bedrog. Mense wat hul karigheid met ander sou deel, al was dit net 'n bietjie melk van die plaas af.