Om die blaam vir 'n groot verlies te dra, is klaar erg genoeg, maar om boonop vals beskuldig te word, grens aan manslagtig!
Die dag voor ons met vakansie sou vertrek, besoek ons vinnig die winkelsentrum om die laaste 'moenie-vergeet-nie' dingetjies aan te skaf. Ek en Gert was 'n bietjie vroeg, toe besluit ons dat 'n vroegoggend-koffie, die ideale aanloop vir 'n heerlike, kommervrye week by die see, sou wees.
Terwyl ons vir ons lafenis gewag het, het ons groot see-prate gepraat. Ek kon die onverbloemde, kinderlike opgewondenheid op sy gesig sien. Hy kon nie ophou glimlag nie, en kort-kort het hy 'n "Oee! Dit gaan so lekker wees!" laat hoor. Ek het hom maar laat begaan, want die bloudam was nog altyd 'n groot gunsteling by hom.
Toe dit by die betaalslag kom, het ek agtergekom dat ek geen kleingeld in my beursie gehad het nie. Die kelner moes darem sy fooitjie kry - 'n man is mos maar meer vrygewig as die vakansiestemming besit van jou geneem het! Toe onthou ek dat ek 'n paar muntstukke voor in die kar gesit het, met die komende karwagte, in gedagte. Ek stuur toe vir Gert om van die geld te gaan haal, met die opdrag om te sorg dat die kar behoorlik gesluit is voordat hy terugkom.
"Voel of die deure gesluit is!" het ek vermaan.
"Ja, ek weet," het hy effens verontwaardig geantwoord, "ek het dit al baie gedoen!".
Die kelner het toe sy aalmoesie gekry, en ons moes nog 'n draai by Mik-en-Pik gaan maak (ons weergawe van P&P). Al skertsend loop ons toe kar toe, met die geloof dat alles vir die komende wegbreek gekoop en ingepak was. Dis net waar die voorsienigheid beluit het om ons 'n lelike streep te trek! Toe ons by die parkeerplek kom, was die kar skoonveld! Ek wou dit nie glo nie, want ons het al soiets beleef toe my oudste se bakkie destyds in Menlopark gesteel is. Gert was skoon verbouereerd en het nie geweet hoe om sy emosies te hanteer nie.
"Maar ek HET die kar gesluit! Ek het nog dubbel seker gemaak!!". Ek kon aan sy stem hoor dat hy na aan trane was.
Ek het met my kop tussen my hande, op my hurke gaan sit. Die vakansie was daarmee heen, ek moes die groot verlies by die polisie gaan aanmeld - en ek het uit ervaring geweet dat daar maande van rompslomp en eindelose frustrasie, gewag het.
Ons het om en om die area gedrafstap, oral gekyk - maar daar was niks. My brein het oortyd gewerk, ek het nie geweet hoe ek die nuus aan die ander huismense sou kon oordra nie. Gert het begin lag, nie omdat hy gedink het dit was snaaks nie, maar omdat hy histeries was. Hy het eenkant, ver van my af gaan staan, terwyl ek myself geblameer het omdat ek hom kar toe gestuur het, en nie maar self die kleingeld gaan haal het nie.
Waarom ek skielik daaraan gedink het, weet ek nie, maar toe onthou ek dat die winkelsentrum se parkeer-area, drie vlakke beslaan !
"Gert! Ons is op die verkeerde vlak - die kar is op die middelste vlak!" Dit was meer desperaatheid as enigiets anders, maar 'n draadjie van hoop waaraan ek met alles in my, vasgeklou het. Gert het net harder gelag, en agter sy pa aangehardloop.
So vinnig as wat ek kon, is ek die trappe op na die middelste vlak - en daar staan die X-Trail, asof hy van g'n sout of water wis nie. Ewe onskuldig, net maar indirek by ons menslike stres betrokke.
Laat ek maar eerlik wees: ek HET Gert daarvan verdink dat hy vergeet het om die kar te sluit. Jammer, my kind, gelukkig was jy net tydelik skuldig!
No comments:
Post a Comment