Gedurende die tweede deel van die sewentiger jare, het ek die ongelooflike voorreg gehad om twee keer per jaar (Junie, en dan weer Desember/Januarie) in die Kruger-wildtuin te kon werk. 'n Koshuisvriend van my se oom was die wildtuin se personeelbestuurder - en so het ek ook die 'dis wie jy ken' deel van die lewe ervaar !
My vakansiewerk (ek was 'n Tukkie-student) het meestal administrasie behels, soms in die ontvangskantoor van verskeie kampe, soms as winkelassistent. Die duisende toeriste wat gekom en gegaan het, het hier en daar 'n interessante person opgelewer, maar dit was veral die VIP's, die belangrike mense, wie se geite ek nog steeds onthou.
Tydens 'n Desember-werkie op Onder-Sabie, het ek die uiterstes leer ken. Die destydse Staatspresident, Nic Diedericks, het in die luukse Keartland-gastehuis tuisgegaan, terwyl prof. Fritz Eloff (grootbaas van die Bulle se rugby-unie, asook grootkop van die Parkeraad) 'n gewone hut verkies het. Vyfuur smiddae is 'n kelner in 'n netjiese, wit uniform, afgestuur Keartland toe, met die spyskaart (en pen) op 'n silwer skinkbord. Dan sou mev. Marga Diedericks (die president se vrou) by elke gereg voorskrifte neerskryf: hoe groot die porsies moes wees, hoe voorberei, en so aan. Hulle kos is natuurlik in die privaatheid van hulle luukse verblyf, bedien.
Oom Fritz, aan die anderkant, het daarop aangedring om in die ry in die winkel te kom staan - met die bier wat hy kom koop het ! Ek wou hom graag help, het gewys dat hy maar kon deurstap, maar hy het net geglimlag, 'n afwerende gebaar met die hand gemaak, en met die ander toeriste om hom, geselsies aangeknoop.
Adv. B.J. Vorster se gunsteling was Nwanetzi, die privaatkamp teenoor Satara, op die Mosambiek-grens. Alle geriewe en voorrade moes daarheen aangery word. Terwyl ek in 1976 op Shingwedzi gewerk het, was daar op 'n dag 'n vreeslike geskarrel. Daar is inderhaas gevee, geskoffel en afgestof - mnr. Vorster was per helicopter op pad. Die klein restaurantjie (naby die ooshek) is teen 'n groot spoed geskrop en gepolitoer, en die sjef moes 'n baie spesiale dis optower. Oom John was egter 'n gemoedelike man wat ons almal met die hand gegroet het. Ook sy vrou (mev.Tinie Vorster) was gladnie neusoptrekkerig nie.
'n Voormalige mej.Suid-Afrika, Norma Vorster, het haar eie filmmaatskappy gehad ('Heia') en sy en haar gevolg was ook op 'n keer op Onder-Sabie. Sy was so omring deur bewonderaars, dat 'n eenvoudige student net 'n verlangse glimps van die pragtige donkerkop kon kry.
Toe daag daar 'n buitelander, 'n mnr. Arletti, by Olifants op. Hy het almal laat verstaan dat HY, die vader van die sangeres Wanda Arletti was. Sover ek kan onthou, het sy destyds 'n bietjie country gesing, maar nou nie so dat jy dit sal onthou nie. Hy het van Nederland af gekom en was gedos vir die bos: khaki-klere, veldhoed met 'n stukkie luiperdvel om, en 'n bypassende krawat wat van 'n tipe kamoefleer-materiaal gemaak was. Toe hy weer sy belangrikheid rondgooi en die kelners rondbeveel (hy het duidelik op die swartes neergesien) , stap ou Wilson ('n wynkelner) na hom toe.
"So, you're from the Netherlands, sir ?"
Die heer Arletti het die kelner skuins aangekyk. "Yes, that's right. Hurry up, I've been waiting quite a while now!"
Ou Wilson het ewe bedaard voor die Hollander bly staan. Dit was asof hy die man jammer gekry het, maar tog die situasie geniet het.
"When you go back to your country, please give my regards to my friend, prince Bernhard. I met hom when he visited the park a few years ago. We still keep in touch."
Ek kan nie presies onthou wat Arletti gemor het nie, maar van toe af het ons maar min van hom gesien. Maar, dit was waar - prins Bernhard was die beskermheer van die Internasionale Natuurlewe Vereniging, en ou Wilson HET hom bedien toe hy hier was - en hulle HET kontak gehou. Die verskil is net, ou Wilson het nooit daarvan gepraat of daaroor gespog nie - daarvoor was hy te opreg, bosmens.
No comments:
Post a Comment