'n Kind se brein moet wonderbaarlik wees ! Dink net, hy/sy moet woorde, beelde, nuwe indrukke en begrippe absorbeer, interpreteer en dan in die geheue stoor - merkwaardig! Een so 'n indruk wat my van kleins af gefassineer het, was die begrip van God se genade, oftewel die grootte of wydsheid daarvan.
Toe ons nog boonop op skool Eugene Marais se 'Winternag' behandel het, het die woorde " ... so wyd as die Heer se genade ... '' my nog meer aan die dink gesit. Ek het selfs per geleentheid daar op Ouma se plaas, by die plaashek gaan staan en dan in die vier windrigtings getuur, net om te probeer sien waar die grense van daardie genade dan is. In my gedagtes het ek my eie beeld gevorm, die een van die Man wat sy hande na die kante uitstrek, sodat sy wit kleed alles en oral, bedek. Dan het ek so effe vorentoe gestaan, sodat ek seker kon maak dat ook nietige ekke, onder 'n stukkie van die 'kleed' kon skuil.
Maar, daar was ook 'n ander gebeurtenis wat my begrip van wydsheid, help vorm het. Dit was in daardie tyd (vroeg sestigs) die gewoonte om enige groot gebeurtenis van openbare belang (so het ek gedink, want selfs 'n uitverkoping by Bombay House, het in hierdie kategorie geval!) op 'n besondere wyse te adverteer. Die duisende pamflette is in sakke of houers geplaas, en dan per ligte vliegtuig tot hoog bo die dorp geneem. Vandaar is dit dan afgegooi, en die windjie het gesorg dat die afswewende advertensies dan al wyer en wyer uitgekring het, en oor 'n groot area versprei is. Ek en neef Jan het dan na die oopte op hulle standplaas gehol, om so veel as moontlik van die pamflette te versamel. Hy het gewoonlik gewen, want ek kon nie help om my aan die uitkringende stippels te verkyk nie - en weer aan ''so wyd as die Heer se genade'', te dink nie.
Vandag kan ek net oor my kinderlikheid glimlag. God se genade is oneindig, groter as wat die menslike brein kan peil. Daarom moet ons in erkentlikheid lewe, dankbaar omdat ons die geleentheid gegun word om Sy genade te ervaar, te geniet en te koester.
Tog ironies, is dit nie? Dink net hoe min genade ons soms vir mekaar het ...
No comments:
Post a Comment