Die bruid moes maar wag.

Werner Louw was 'n jong onderwyser wat 'n vol lewe gelei het. Hy het sy volle gewig by die skool-
aktiwiteite ingegooi, want hy moes die twee jare wat hy noodgedwonge eers diensplig moes verrig,
inhaal, sodat hy 'n gelyke kans op bevordering teen sy meer ervare kollegas kon beding. Hy het hom
trouens in so 'n mate in sy beroep ingegrawe, dat daar nie veel ruimte vir 'n private lewe was nie.
Dit was dan ook eers op byna dertig, dat Werner tot trou gekom het - tot vele vriende en familielede
se verligting!

Aanpassingsprobleme was aan die orde van die dag, want Werner was te lank op sy eie. Op daardie
stadium het sy bruid in 'n ten volle gemeubileerde huis, met 'n tipies loslopende man se roetine en uitleg, binnegestap. Wena moes maar geleidelik dinge verander en na haar smaak inrig - met takt en diplomasie, want Werner was redelik verstok en konserwatief.

Kort na die wittebrood, het die skole weer begin en Werner het sy vele binne- en buitemuurse pligte hervat. Sy bruid moes maar daarmee verlief neem, want haar man was ambisieus en altyd gewillig as daar vrywilligers gevra is. Benewens sy Saterdae se vol sportprogram (hy het na die oggend se skole-
sport, ook nog krieket in die middae vir die dorp se eerstespan  gespeel), het Werner ook nog baie nasienwerk gehad wat afgehandel moes word. Die man was besig, en Wena het al hoe minder
verstaan waarom sy so dikwels grasweduwee moes wees. Sy het toe maar probeer om van Werner se skoolaktiwiteite by te woon, om belangstelling te toon en kontak-tyd uit te brei.

Daardie Vrydagmiddag moes Werner 'n tennisspan hanteer. Dit was liga-tyd en die besoekende span was al 'n halfuur na die skool uitgekom het, by die bane. Hy het gou vir Wena gaan oplaai, en sy het toe ewe gedwee met 'n breiwerkie in die hande, op die pawiljoen stelling ingeneem.

Werner het sy ding gedoen, presies en volgens verwagtinge. Spelers is op die baan gesit, verversings is aangebied en hy het kort-kort gaan hoor of die besoekende personeellid iets te ete of drinke gehad het. So tussendeur het hy hier en daar met Wena gesels, maar daar was nie veel tyd daarvoor nie.

Ewenwel, die laaste balle is toe geslaan en die tellings op die uitslagvorms ingevul. Werner se skool het gewen en hy was die volmaakte gasheer: hy het die spelers gelukgewens, die besoekers bedank en 'n veilige terugreis toegewens. Hy het selfs saam met hulle na hulle bussie toe gestap en seker gemaak dat hulle niks laat agterbly het nie.  Toe die voertuig om die hoek verdwyn, het Werner die balle bymekaar gemaak, opgeruim en kar toe gestap ...

Op pad huis toe, het hy die wedstryd oordink en baie tevrede gevoel, omdat sy span hulle goed van hulle taak gekwyt het. Die Hoof sou vir seker 'n regmerkie of drie langs Werner se naam kon maak, dit was nou nie altemit nie.

Met 'n selfvoldane glimlag het Werner by die huis aangekom, die motor onder die afdak geparkeer - en toe sien hy dit! Aan die wasgoeddraad was van Wena se kledingstukke - hy het skoon vergeet dat hy nou getroud was ... en Wena was nog op die pawiljoen!

Met skreeuende bande en remme het die Mazda in 'n groot stofwolk langs die tennisbane tot stilstand gekom. Werner het net 'n paar hale nodig gehad, toe was hy by sy bruid. Wena het beteuterd gelyk, die lippe ferm  op mekaar gepers. Sy het haar breiwerk gegryp, en so vinnig as wat haar bene haar kon dra, na die kar toe gehardloop. Werner het soos 'n skoothondjie agterna gehol, die hele pad gejammer en geskattie, maar Wena was horende doof.

Dit was die rusie der rusies! Pasgetroudes was nie veronderstel om sulke onmin te duld nie, maar daardie aand was dit Wena met haar beskuldigings en trane, teen Werner met sy pleidooie, verskonings en boetedoening!

Wat van die hele petalje geword het? Wel, Wena het nooit ooit weer 'n skoolwedstryd of -funksie bygewoon nie - en Werner het dit maar later as 'n gegewe aanvaar. Die skietstilstand is woordeloos bepaal: jy het jou werk en jou verpligtinge, en ek het myne.

Ai, dat 'n man so in die duwweltjies kon trap!