As die kalf soms in die put is, moet ekstra hande noodgedwonge inspring om te red wat te redde is. Tog het alles perke, en nie almal neem daarmee verlief dat opdragte uit die bloute, summier uitgevoer moet word nie.
Daardie Desember het die vakansiegangers Olifantskamp behoorlik toegesak. Die beamptes en algemene werkers het swaar getrek om aan al die versoeke te voldoen - en nog steeds, ook met hul normale aktiwiteite voort te gaan. Daar was nie sprake van ekstra personeel nie, want twee van die permanente werkers het hul jaarlikse verlof geneem en ek was die enigste plaasvervanger. Dit het meegebring dat ek daagliks drie skofte moes werk: soggens in die winkel, dan weer tussen een en halfvier in die ontvangskantoor, en laatmiddag tot sluitingstyd, terug winkel toe.
Ons was almal maar redelik uitgeput. Wanneer 'n toerbus gestop het, het jy geweet dat al wat lappie en ornament was, weer bevat en bevoel gaan word, en heel waarskynlik NIE op hulle gewone plekke teruggesit sal word nie. Dan moes ek en tannie Ray ('n rou Engelse vrou met 'n gebrekkige Afrikaans-vermoe) weer opvou, regpak en skoonmaak. As dit 'n bus met buitelanders was, het ek Olifants se beroemde uitsigpunt oor die rivier, gebruik om van die malende menigte ontslae te raak.
"Did you see the elephants down at the river?" sou ek gemaak-terloops vra. Met die kameradraers aan die voorpunt, was dit vinnig-vinnig 'n opgewonde tou mense af na die uitkykpunt toe. Selfs wanneer dit Duitsers was, kon ek my Duits 1- kennis gebruik, "Haben Sie die Elefanten am Fluss gesehen?" En terwyl die klompie afgeskarrel het kampdraad toe, kon ons weer orde skep.
So breek Kerstyd toe aan. Die kampbestuurder, die goedige oom Eric Deacon, se vrou (tannie Petro)was die restaurantbestuurder, en sy het haar kommer oor die baie gaste vir die Kersmaal uitgespreek. Daar was net eenvoudig nie genoeg hande in die kombuis om die spyskaart tot sy reg te laat kom nie - om nie eens van al die opruim en berge skottelgoed, te praat nie!
Toe roep oom Eric ons een aand na toemaaktyd byeen. "Mense, daar is nie ander raad nie. Julle sal almal Kersdag by die restaurant moet gaan help. anders kan ons nie die toeriste hanteer nie. Ek sal 'n rooster uitwerk, sodat julle weet wanneer elkeen 'n draai in die kombuis moet gaan maak. Help asseblief waar julle kan, ons gaan baie besig wees!"
Die volgende dag, is daar druk onder die personeel bespiegel oor wat presies van elkeen in die kombuis verwag sou word. Die meeste van ons het oom Eric se versoek gelate aanvaar en die situasie verstaan, maar nie tannie Ray nie! Sy kon haar verontwaardiging nie wegsteek nie, en het met teatrale gebare verduidelik dat sy NIE die soort dame was wat haar hande in warm (of koue) water sou steek nie. Hoe sou haar goedversorgde naels lyk? Dink net hoe warm so 'n kombuis op Kersdag sou wees - wat van haar grimering?!
So het die dag op wieke van klagtes en misnoee verloop. Tannie Lossie Snyman (sy het as winkelbestuurder waargeneem) het Ray se heftige besware komies gevind en telkens vir my met 'n groot glimlag geknipoog, wanneer die Engelse tannie weer die arms uit protes begin rondswaai en haar ongelukkigheid verwoord het.
Die dag voor Kersfees, was ons mierbesig! Die winkel was oorbevolk en letterlik duisende voete het die vloer deurtrap. Ek kon sien dat tannie Ray nie haarselwers was nie, want normaalweg sou sy met die klante gesels en vriendelik hulpvaardig gewees het. Daardie dag was sy stroef, half befoeterd en ek het gemerk dat sy af en toe die kop geskud het.
Toe die laaste toeriste genadiglik die winkel verlaat het, moes ons oudergewoonte help opruim, terwyl tannie Lossie en die beamptes by die kasregisters, die daaglikse balansering gedoen het.
Dis toe dat tannie Ray voor my kom staan, hande op die heupe en die kop uitdagend gelig. "Daai man kan sy eie vuilwerk doen!" het sy uitgevaar. "Ek sal NIE die potte se gatte skrop nie!"
Nodeloos om te noem, ons ander het geskater van die lag! Om na 'n soutie te luister wanneer hy of sy Afrikaans met 'n swaar Engelse aksent probeer praat, is klaar skreeusnaaks, maar as die woordkeuse op die koop toe jou lagspiere verder prikkel, ontaard die situasie in 'n geproes wat nie maklik bedwing kan word nie.
Die volgende dag het ons toe wel ons diensbeurte in die restaurant gehoorsaam - sonder tannie Ray! Sy hoef egter nie bekommerd te gewees het nie, want ons het net met die bediening en afdek van tafels, gehelp. Die potte se ... bome, is deur die ander kombuispersoneel bygedam!
"
No comments:
Post a Comment