'n Mens sal sekerlik nie ver in die lewe kom, as jy nie hier en daar jou medemens kan vertrou nie. Wanneer daardie vertroue egter sonder weldeurdagte selfondersoek, in 'n ander gestel word, is dit 'n resep vir ontnugtering - en berou wat jou duur te staan kom.
Daar was die geval van Wessel, die jongman wat sy skoolloopbaan op die wieke van welslae en prestasies voltooi het. Hy was akademies sterk, maar dit was veral op sportgebied waar sy lenige, atletiese lyf in al wat eerstespan was, en hy die een sukses na die ander behaal het. Hy was 'n gereelde uitblinker in die provinsiale spanne - sommer in drie sportsoorte gelyktydig! Afrigters en keurders het hom gou raakgesien, en so ook die vroulike geslag. Hy is oral deur bewonderende blikke agterna gestaar en meisies het hoopvol sy aandag gesoek. Deur dit alles was hy egter 'n sportman wat gefokus geoefen het en hom nie veel aan sy roem gesteur het nie.
Sportbestuur was half 'n logiese keuse vir sy naskoolse opleiding. Op universiteit het hy spoedig ook daar, sy plek in eerstespanne oopgespeel. Sy boulaanvalle was vol venyn, sy kolf breed en sy raketsnare het gesing. Wessel was volstoom op pad na nog meer glorie - totdat hy deur Kupido se pyltjie getref is...
Dis net hier waar Mercia op die toneel verskyn het. Sy was vanuit 'n ander deel van die land afkomstig, en ook uit 'n heel ander sosiale milieu. Waar Wessel se ouers heel gemiddelde salarismense was, was Mercia die dogter van 'n welgestelde wildboer, een wat sommer 'n paar plase in die wildstreke besit het. Wessel was 'n trotse jongman wat hom aanvanklik nie deur die weelde laat intimideer het nie, maar later het dit tog hier en daar 'n krapperigheid tussen die twee veroorsaak. Mercia se ouers het natuurlik hulle dogter se verhouding met die 'gewone outjie' so op 'n afstand gade geslaan, en gehoop dat alles net tydelik was en spoedig iets van die verlede sou wees.
Dit was toe nie! Die twee was dolverlief, het elke moontlike tydjie saam deurgebring. Die wildboer en sy vrou het die erns van die situasie begin besef en Mercia openlik daaroor gekonfronteer, maar sy wou niks weet nie: Wessel was haar droomprins, sy sou haar nie laat voorskryf nie. Die een telefoniese woordestryd na die ander het gevolg. Die ouers het stad toe gery om self met hulle dogter te gaan praat, maar Mercia het vasgeskop. Deur dit alles het Wessel se mense op die agtergrond gebly, hulle het van Mercia gehou en het geen beswaar teen die verbintenis gehad nie.
Die liefde is blind - ook vir gevolge. In 'n verreikende stap, besluit Wessel en Mercia om verloof te raak! Die twee ouerpare is telefonies van die belangrike stap verwittig, en dit het natuurlik uiteenlopende reaksie tot gevolg gehad. Maar, die troebeling het mettertyd verdwyn en die twee verliefdes het van die een geluksaligheid na die ander gesweef. Wessel het sy diploma verwerf, en toe 'n tydelike pos as krieketafrigter aanvaar om te wag dat Mercia ook haar studies moes voltooi.
Kort voor haar laaste vraestel, daag Mercia se ouers toe daar op. Sy was dadelik op haar hoede en het 'n erge rusie verwag, maar die teendeel was egter waar: haar ouers het 'n versoenende houding gehad en gevra dat hulle met die verloofde paartjie wou praat. 'n Aandete in 'n spogrestaurant het gevolg - en toe is die kaarte op die tafel geplaas. Die wildboer het verduidelik dat sy dogter ('n enigste kind) alles in sy lewe was en dat hy haar geluk as eerste prioriteit beskou het. Siende dat die tweetjies 'n belofte van ewige trou aan mekaar gemaak het, en siende dat Mercia eendag die enigste erfgenaam sou wees, was die aanbod dat Wessel en sy aanstaande bruid, hul verblyf in die stad moes opskort en plaas toe moes kom. Wessel kon hom (as toekomstige eienaar van spogplase) solank van wildboerdery kom vergewis, terwyl Mercia al die kunsies van plaasvrou-wees, by haar ma kon leer.
Daar is lank nadat die oumense teruggery het, tot laatnag bespreek, oorweeg en bespiegel. Wessel het vasgeskop, sy trots het hom aangespreek en hy het gevoel dat hulle self hul heil moes uitwerk, maar tog het die vooruitsig van 'n Laeveld-lewe op 'n spog-wildplaas (met sy geliefde Mercia aan sy sy) hom laat twyfel. Om 'n lang storie kort te maak, die groot besluit is uiteindelik geneem en so is Wessel en Mercia toe sak en pak weg plaas toe. Wessel het sy werk bedank, en ook sy studies (hy het intussen na-ure met sy graadstudies begin) gestaak.
Op die plaas het dinge maar dol gegaan. Die pa het Wessel met daaglikse verpligtinge oorlaai en hom mooi laat verstaan dat Wessel 'niks weet nie, en sal doen wat ek besluit het jy moet doen'. Die spanning het opgelaai. Die krake in die kastige aanvaarding van die jongmense se verhouding en toekoms saam, het begin wys. Wessel moes elke dag veld toe, terwyl Mercia meer en meer tyd alleen saam met haar ouers deurgebring het. Sy moes paai en probeer verduidelik, terwyl Wessel toenemend onder die besef gekom het dat hy homself in iets begewe het waarvoor hy nie eintlik kans gesien het nie.
Die bom het gouer gebars as wat Wessel verwag het. Die besluit was onomwonde en duidelik: Mercia sou moes kies, want Wessel was nie die skoonseun wat haar ouers in gedagte gehad het nie. Hy het eenvoudig net nie aan die verwagtinge voldoen nie.
Twee beloftes was in die weegskaal. Aan die een kant was daar die belofte dat Mercia en haar aanstaande eendag alles sou erf, maar (vir Wessel die belangrikste) ook die belofte van trou, dat Mercia sy vrou sou word. Dit was laasgenoemde wat hom die meeste gekwel het, want Mercia het afsydig begin raak, veral na een van die vele alleengesprekke tussen haar en haar ouers.
"My dogter het haar besluit geneem. Jy het tog sekerlik nie gedink dat jy, 'n man wat net op die sportveld wil boer en geen ambisie het nie, in ons familiekring sou kon inpas nie!" Die pa was onbeskaamd eerlik, reguit en selfs uitdagend. Mercia het by die venster uitgekyk, toe stadig na Wessel gedraai, die verloofring van haar vinger gehaal en op die koffietafel neergesit. Sonder 'n woord is sy by die vertrek uit.
Wat daarna gebeur het ? Wessel moes maar sy goedjies gaan pak en het verwese en alleen, die terugtog aangepak. Hy wou met niemand praat nie, het homself in sy woonstelletjie toegesluit en vir dae nie die deur oopgemaak nie. Sy ouers was rasend en het aangehou totdat hy 'n paar weke later sy intrek by hulle gaan neem het. Hy het 'n tydelike werkie by 'n fabriek gekry en lang ure gewerk, selfs aangebied om oortyd te werk, sodat hy besig kon bly. Hy het 'n verbitterde man geword, een wat sy selfvertroue - ook die in sy medemens - verloor het en in eensaamheid sy dag-tot-dag oorlewing deurworstel het.
Beloftes maak skuld. Beloftes bring hoop. Beloftes eindig soms in wanhoop - veral as jy geweeg, en te lig bevind is.
No comments:
Post a Comment