Hierdie is die verhaal van Stefan, die seun wat met die goue lepel gebore is. Hierdie 'lepel' het geensins alle aspekte van skoollewe behels nie, want Stefan was van meet af maar net 'n effens bogemiddelde leerder en het maar langtanderig aan kultuur-aktiwiteite deelgeneem. Dit was egter as leier en uiters talentvolle sportman, dat Stefan sy ouers se drome vir hom, sy eie gemaak het. Selfs toe hy net as laerskoolseun aangery is om saam met die 'grootseuns' te kom oefen, kon almal die ouers se strewe om net die beste vir hulle kind te gee, verstaan: hy was werklik nie die gewone kind nie. Hy was sterker as die ander seuns van sy ouderdom, het hom geensins aan groep-neigings gesteur nie en sy optrede was eerbaar en korrek.
Wat Stefan nog verder van sy ouderdomgenote onderskei het, was sy opvallende nederigheid. Met vele prestasies op sy kerfstok (reeds op 'n baie jong ouderdom), had hy sekerlik die reg om 'n goeie dunk van homself te koester, maar die teendeel was egter waar - hy was inkennig en sy skaam glimlag het dit laat voorkom asof hy vir alles, vooraf toestemming moes verkry. Hierdie bietjie teruggetrokkenheid, het hom baie gewild by die afrigters en ander onderwysers gemaak, want dit was verfrissend anders om so 'n hoogs talentvolle jonge man, met 'n nederige geaardheid, raak te loop.
Stefan het van krag tot krag ontwikkel. Op die atletiek- en rugbyvelde, het die een prestasie en toekenning na die ander, die weg na sy ouers se trofeerakke gevind. Hy was kaptein van elke sportspan wat hy verteenwoordig het - en onder sy begeesterde en ongekende leierskap, het spanne ligas gewen en selfs op provinsiale en nasionale vlak, groot hoogtes bereik. Hy was dan ook 'n logiese keuse vir 'n hoofleier in sy matriekjaar - daar sou geen twyfel of alternatief wees nie. Self het hy groot drome gedroom en ideale nagestreef. Cravenweek, kontrak by 'n vooraanstaande rugby-provinsie - alles was binne bereik.
Maar, die Here het anders besluit ...
Skaars was die rugbyseisoen aan die gang, toe Stefan 'n harde hou teen die kop kry. Hy was natuurlik gewoond aan die rowwe kontaksport, maar harsingskudding kan 'n man 'n lelike knou gee. Hy was nie te bekommerd nie, het gedink hy sou gou weer op die been wees en sy kapteinskap en prestasies kon voortsit. Toe volg 'n tweede stamp teen die kop - en dinge het heel anders begin lyk. Stefan is vir 'n lang tyd afgeboek, kon nie eens eksamen skryf nie.
Natuurlik moes daar 'n plaasvervanger gevind word. Daar is onmiddellik na Stefan se groot vriend, Johan, gekyk. Hulle was koshuismaats, en Johan het immers die pad saam met Stefan gestap, uit sy rustige selfdissipline geput en saam die drome van kontrakte en 'n roemryke loopbaan, gedroom. Johan was dan ook 'n meer as waardige plaasvervanger vir Stefan. Hy het die kans met albei hande aangegryp, harder as ooit in die gimnasium geoefen en sy kapteinskap baie ernstig opgeneem. Hy het van Stefan se volgehoue steun en vriendskap gebruik gemaak, voortdurend met hom geskakel en het geweet dat hy wat Johan is, veelgeroemde skoene gehad het om vol te staan. Hy moes die skip op koers hou, totdat Stefan hopelik van sy beserings sou herstel. Die groot ene, die Beeld-trofee kompetisie, het op die span gewag en dit sou net die allerbeste van elke speler vereis.
Helaas, Stefan se herstelproses was stadiger en moeiliker as wat verwag is. Sy liggaam het geprotesteer, hy kon eenvoudig net nie betyds en genoegsaam herstel om weer sy plek as kaptein van die eerstespan, in te neem nie. Dit het sy akademiese werk benadeel, want hy was vir lang tye afwesig, kon nie die agterstallige werk behoorlik inhaal nie - en die moontlikheid dat sy rugbydrome vir altyd net drome sou bly, het aan hom geknaag. Sy ouers moes ook erken dat hul seun se gesondheid, eerste prioriteit was en het namens Stefan besluit: sy skolerugby-dae was verby.
Die eerstespan het onder Johan se entoesiastiese en puik aanvoerding, die een spogoorwinning na die ander behaal en die gesogte Beeld-trofee, het al meer na 'n besliste moontlikheid begin lyk. Johan se naam het oral bekend geword, hy is as leier aangeprys en as persoon bewonder. Getrou aan die voorbeeld wat hy by Stefan geleer het, het Johan nederig gebly en elke wedstryd, met sy vriend bespreek en saam beplan. Stefan was die getrouste ondersteuner, het die span vurig aangemoedig en was pal langs die veld. Hy was daar om in elke oorwinning te deel, het saam op al die foto's verskyn ... maar hy was nie meer die kaptein nie, Johan was. Stefan is met simpatie behandel, almal het hom jammer gekry en hom voortdurend beterskap toegewens.
Die finaal van daardie jaar se Beeld-trofee kompetisie, was op die tuisveld. Daar was duisende toeskouers, die koerante (plaaslik en nasionaal) het die twee kapteins se foto's op die voorblad vertoon en onderhoude is die een na die ander met Johan gevoer. Hy is oral op straat herken en praatjies is met hom aangeknoop. Hy was die een wat op die verhoog verskyn het, wat toegejuig is en wat vir die kameras moes glimlag.
Die skool het toe die trofee verower, vir die eerste keer in die geskiedenis. Johan was die held van die wedstryd, het die een aanbieding na die ander ontvang. Hy is op die skouers gedra - en Stefan was een van die draers. Daar is talle foto's geneem en Stefan was telkens by, so aan die kant van die foto.
Dit is die gesindheid waarmee Stefan dit alles verwerk het, wat my hierdie verhaal laat vertel. Hy het deurentyd geglimlag, vasgebyt en nooit het sy geloof gewankel nie. Die voorgeskrewe boek wat die groep daardie jaar in Afrikaans behandel het ('Manaka'), het die volgende woorde op die eerste bladsy: "Dit is hoe dit is." Niemand het daardie woorde beter as Stefan verstaan nie.
Die grootste oorwinning wat Stefan ooit sou behaal, was die een binne homself: om God se wil in jou lewe te aanvaar, en daaruit te leer dat die mens wik, maar Hy beskik.
Die grootste oorwinning wat Stefan ooit sou behaal, was die een binne homself: om God se wil in jou lewe te aanvaar, en daaruit te leer dat die mens wik, maar Hy beskik.
No comments:
Post a Comment