Tyding

Eenkant, weg van die ewige deining
van gee en neem, gee en neem,
het 'n hartseer groepie Hartlaub-meeue
kop onderstebo, gelyk of hulle bid.
Terwyl ek die vreemde gedrag betrag,
het 'n raafswart tobie met sy spits bloedbek
uit die newel verskyn en doodstil
op 'n regaf rots - naby my - kom sit ...

Soms is 'n mens so intens, so teen die been, van 'n grootse indruk bewus. Jy steek in jou spore vas, drink die toneel voor jou in en maak dit deel van jou syn. Vir 'n vlietende oomblik is jy vasgevang en verstrengel in die wonder van waar jy is, en wat jy is: 'n mens met sintuie wat absorbeer, verwerk en data na die brein stuur. Daar word die indrukke fyn verpak en geberg - vir eendag se herbelewe en herkou, lank nadat die oomblik reeds tot die verlede behoort.

Hierdie tobie bly in my kop, ek sien voor my geestesoog hoe roerloos dit op daardie rots sit. Watter boodskap sou dit vir my wou bring ? Waarom het die meeue dan so verdrietig gelyk, so sonder enige lewensvreugde of selfs net gewone meeu-wees ??

Die wit meeu het die koppe laat sak, die swart tobie het asof verstar, voor hom uit gestaar. Die hele laatmiddag was in 'n waas  van vreemdsoortigheid gehul. Dit het gevoel of alles en almal op my reaksie gewag het, op enige teken dat ek die tyding verstaan het - maar hoe kon ek ? Binne my maal die draaikolk my om en om ... Ek sukkel om deur die breekwater te kom.

Dan raak ek van 'n Stem bewus: "Jy moet nooit vergeet nie. Tot nou toe was jy te lank aan die ontvang-kant van die lewe. Dis onvermydelik: aanstons, gouer as wat jy mag verwag , sal daar geneem word ... "